17/10/2025

Nagroda za działania wychowawcze

Do Nagrody od 2006 roku zgłaszają się osoby z różnych zakątków Polski, uczące w placówkach publicznych i prywatnych, począwszy od szczebla przedszkolnego po szkołę średnią.

Kluczem, który zawsze łączy różnorodnych finalistów Nagrody jest ich indywidualne podejście do wyzwań współczesnego świata i budowanie z podopiecznymi relacji, które pozwalają na sprawczość młodych osób. Kapituła zwraca także uwagę na zaangażowanie społeczne kandydatów i dawanie sobą przykładu otwartości i szacunku dla innych.

12. nominowanych w 2025 roku

Jadwiga Borowiecka-Grzywacz

SP nr 7 im. Romualda Traugutta w Radomsku

Nauczycielka plastyki, która pracuje także w świetlicy w szkole podstawowej oraz z młodzieżą szkół ponadpodstawowych w ramach działań edukacji pozaformalnej (Stowarzyszenie Strefa Styku, Amnesty International, Kampania Prawdy).

Bardzo ważnym w ostatnich latach szczególnie, jest dla mnie kontekst aktywizmu dla praw osób nieheteronormatywnych. Wiele osób z moich społeczności uczniowskich zgłaszało się do mnie i zgłasza ze swoja odkrytą tożsamością. Często jestem pierwszą osobą, której o tym mówią. Wiem jak bardzo jest trudna ich sytuacja, z jakimi trudnościami się muszą zmagać i jest to mój imperatyw w piramidzie aktywizmu wraz tematem proklimatycznym i całą jego złożonością.

Adam Ejnik

SP im. Stefana Żeromskiego w Żurominie

Nauczyciel języka polskiego, zaangażowany w kampanię przeciw narkomanii i profilaktykę m.in. poprzez twórczą edukację przyrodniczą.

Kiedy rozpoczynałem swoją nauczycielską pracę, natknąłem się na pewien tekst. Analizowałem go z uczniami, ale mam wrażenie, że to na mnie on odcisnął największe piętno. W skrócie. Rzecz działa się w Baltimore. Profesor socjologii wraz ze studentami mieli sporządzić prognozę dotyczącą przyszłości 200 losowo wybranych młodych ludzi z tamtejszych slumsów. Prognoza była jednoznaczna – nie mają szans. Po 25 latach inny profesor natknął się na te badania i postanowił je dokończyć. Okazało się, że większości z tych ludzi udało się. Zostali prawnikami, przedsiębiorcami, lekarzami. Mało tego, badaczom udało się dotrzeć do wielu z nich i zapytać, jak to się stało. Odpowiadali niezmiennie to samo: „Była pewna nauczycielka…”. Profesor dotarł do tej kobiety i zapytał, jaką magiczną recepturę zastosowała. Kobieta z rozbrajająca szczerością odpowiedziała: „Po prostu ich kochałam”. „Taki powinien być nauczyciel” – pomyślałem wtedy.

Monika Koblak

LO nr 286 w Warszawie (Akademia High School)

Nauczycielka socjologii prowadząca autorski program Myślenia Krytycznego i współprowadząca Szkołę Bez Granic.

To, co zawsze sprawiało mi ogromną radość w pracy w szkole, czyli możliwość pracy ponad podziałami albo pomiędzy przedmiotami i tym samym nauczycielami albo pomiędzy pokoleniami, a nawet rocznikami w jednej szkole, stało się jeszcze ważniejsze.

Dzięki przygotowaniom do pracy nad nowymi projektami, którym zawsze przyświecała zasada otwartości, uczenia się nawiązywania kontaktów i rozumienia innych systemów wiedzy, punktów widzenia i doświadczeń mogłam sama nabrać jeszcze większej pewności, że kierunek, który obrałam w swojej pracy jest potrzebny, a nawet krytyczny dla rozwoju emocjonalnego i intelektualnego młodych ludzi niezależnie od ich statusu społecznego i doświadczeń życiowych.

Barbara Krawczyk-Podlecka

SP nr 2 im. Władysława Stanisława Reymonta w Tuszynie

Dyrektorka i nauczycielka języka polskiego, która otworzyła swoją szkołę na osoby niepełnosprawne i wraz z zespołem stworzyła szkołę, w której jest miejsce na szacunek i empatię.

Im jestem starsza, im dłużej pracuję, tym bardziej cierpię na rozdwojenie jaźni i syndrom oszusta jednocześnie. Z jednej strony wiem, że nie zmienię całego świata. Nie mam takiej mocy. A jednocześnie czuję, że powoli, małymi kroczkami ten mój mały świat, bliski, lokalny – zmieniam przecież. Wspólnie z moimi nauczycielami i pracownikami budujemy miejsce przyjazne dzieciom. Niedoskonałe, ułomne, ale trochę lepsze, cieplejsze, nastawione na relacje. Gdzie słowo „sukces” ma różne oblicza, nie zawsze wymierne, policzalne, mierzalne. Gdzie dziecko nie jest rybą – ma głos i ten głos staramy się usłyszeć.

Aleksandra Kurowska-Susdorf

Społeczna SP nr 1 im. Janusza Korczaka w Wejherowie

Nauczycielka języka angielskiego, przewodniczka, edukatorka kultury regionalnej, ze szczególnym uwzględnieniem kultury kaszubskiej oraz postpamięci, herstorii, edukacji tanatologicznej, propagatorka edukacji w przestrzeni i zielonych przerw.

Mieszkam w małej, kaszubskiej wsi. (…) Wiem bardzo dobrze, że aby mieć dostęp do edukacji trzeba pokonać wiele barier społecznych, ekonomicznych, geograficznych, związanych z dyskryminacją ze względu na płeć, status materialny itd. Największą motywacją dla mnie do działania w obszarze edukacji jest to, że widzę, że edukacja ma sens. Jest realną zmianą.

Beata Łuczak

SP im. kpt. pil. Stanisława Skarżyńskiego w Warcie

Nauczycielka języka polskiego tworząca projekty związane z historią lokalną, zwłaszcza skupione na dziedzictwie żydowskim, związana ze Stowarzyszeniem Ireneusza Ślipki.

Spotkałam i spotykam w swojej pracy młodych ludzi, którzy sprawdzają, czy na pewno moje dla nich propozycje są prawdziwe, mogą im się przydać w życiu, czy jestem z nimi szczera. Wielu z nich chłonie przekaz o tym, że obchody Święta Zmarłych mają swoje korzenie w obrzędzie dziadów, że Janusz Korczak nie tylko napisał „Króla Maciusia I”, ale świadomie poszedł na śmierć z ich rówieśnikami. Zmieniam moich uczniów? Nasz przyszły świat? Może jednak tak.

Edyta Mak

Autorska Szkoła Podstawowa Navigo w Poznaniu

Nauczycielka języka polskiego i historii oraz dyrektor, twórczyni Fundacji Mak, z którą od 2014 roku wspiera dzieci, młodzież i rodziny w Ukrainie, niejednokrotnie sama jeżdżąc z transportami.

Łączę edukację z działalnością humanitarną, bo wierzę, że wartości takie jak empatia, solidarność i odwaga powinny towarzyszyć dzieciom od najmłodszych lat. W Szkolnym Klubie Wolontariatu w Navigo uczymy się, że pomaganie zmienia nie tylko innych, ale i nas samych.

Katarzyna Mądrachowska

II Liceum Ogólnokształcące im. Krzysztofa Kamila Baczyńskiego w Świdniku

Nauczycielka języka polskiego i etyki, zajmuje się edukacją teatralną i antydyskryminacyjną, szczególnie w kontekście dziedzictwa żydowskiego.

Praca (…) zmieniła w moim życiu bardzo wiele, można nawet powiedzieć, że prawie wszystko – umożliwiła mi wgląd w siebie. I tak zaczynam działania wychowawcze z uczniami od ponazywania emocji i uświadomienia, o jakich niezaspokojonych potrzebach one informują. To bardzo pomaga, kiedy człowiek może opanować emocje i spokojnie reagować na rzeczywistość.

Małgorzata Sokół

X Liceum Ogólnokształcącym im. W. Szymborskiej w Białymstoku

Nauczycielka historii i wiedzy o społeczeństwie; edukatorka historii lokalnej, szczególnie z uwzględnieniem dziedzictwa żydowskiego na Podlasiu oraz edukacji patriotycznej.

Moją misją w świecie zamkniętym do mediów społecznościowych, krótkich komunikatów, jest nauczyć moich uczniów samodzielnego myślenia, wyciągania wniosków. Wierzę, że inspiruję do rozwijania zainteresowań, poszukiwania nowych miejsc, osób, śladów przeszłości. Chciałabym pokazać uczniom, że historia to nie tylko fakty i daty. Za każdym wydarzeniem kryje się historia konkretnego człowieka, jego rodziny, zwykłe radości, ale i też tragedie.

Roksana Szczygieł

Szkoła Podstawowej w Siedlcu Dużym

Nauczycielka języka niemieckiego, pedagog szkolna i dyrektor, która z determinacją wraz ze społecznością szkolną walczy o zachowanie szkoły przed zamknięciem i tworzy w niej przestrzeń bezpieczną, nowoczesną i otwartą na społeczność lokalną.

Nie walczyłam o budynek – walczyłam o dzieci, o społeczność, o poczucie bezpieczeństwa, którego nikt nie miał prawa im odebrać. Zamiast się poddać, zaczęłam tworzyć – nową jakość, nową energię, nowe życie szkoły. I ta szkoła dziś żyje. Rozkwita. (…). Ale największym potwierdzeniem, że było warto, jest dziecko, które mówi: „To moja szkoła. I chcę tu zostać na zawsze”.

Iwona Szwoch

VIII Liceum Ogólnokształcącej im. Komisji Edukacji Narodowej w Gdańsku

Nauczycielka francuskiego, edukatorka teatralna i inicjatorka „Caffe Aktywni – przestrzeni spotkania i współpracy”, w której razem z młodzieżą działa z osobami z niepełnosprawnościami.

Uczniowie toną w zalewie informacji, nie rozumiejąc, jak działają algorytmy i jak kształtują ich emocje. Wplatam więc te treści w lekcje francuskiego, lekcje wychowawcze (…). Wierzę, że właśnie w roli wychowawcy mogę najwięcej. To tutaj zaczyna się prawdziwe towarzyszenie młodym ludziom w drodze do dorosłości. Moim celem jest szkoła, w której każde dziecko jest zauważone, a różnorodność nie dzieli, tylko wzbogaca. Nie chcę „zbawiać świata”, chcę być uważna: przy jednym człowieku, jednej klasie, jednym spektaklu, jednym liście do więźnia sumienia.

Justyna Świderska-Niedobit

II Liceum Ogólnokształcące im .Piotra Firleja w Lubartowie

Nauczycielka języka polskiego i opiekunka Szkolnego Klubu Wolontariusza „Anioły z II LO” – pracuje m.in. poprzez teatr i film, prowadząc edukację opartą o zaangażowanie społeczne, empatię i doświadczenie.

Syn zapytał : „Mamo, czy ty wiesz, że tam jest wojna…?” „Tak – odpowiedziałam – dlatego tam jadę, jestem tam potrzebna, tam zostali moi przyjaciele, tam są ludzie, którzy mnie potrzebują”. Potem przez dwa lata woziłam dary, spotykałam się z ludźmi, bo zawsze najważniejsza ideą wolontariatu dla mnie był właśnie SPOTKANIE.

Uroczyste wręczenie nagrody głównej i wyróżnień

Współorganizatorem uroczystej gali Nagrody jest w tym roku Muzeum POLIN. Gala Nagrody jest wydarzeniem towarzyszącym seminarium dla nauczycieli i edukatorów –„Współczesne wyzwania w edukacji o Zagładzie”.